Een Märken von de Broer Grimm, just so as Oma us dat vertellt hett (1) / Von Klaus Bischoff ut'n Heimatvereen
jo ok nich alle Tieden.
Un wenn se old wörn, wull keen se mehr hebben. So geiht us Minschen dat hüdigendaags ok. Avers dat schollen de OIen sik nich beden laten. Sü un as de Deerten dat domaals makt hefft,
will ik jo nu verklaren.
In Langwedel leev een Mann mit sien Familie. Sien Geld verdeen he dormit, dat he de Koornsäck von de Buurn na de Möhl broch, un as dat Koorn denn Mehl wör wedder trüch na den Buurn or na'n Bäcker.
He slepp dat nich sülms, dorför harr he een Esel. As nu düsse Esel in de Johr kööm, kunn he de Säck nich mehr dregen. So dach sien Harr bi sik: "Ik kann em nich mehr fodern, wenn he nich arbeiten deit".
As de Esel dat markt, lööp he weg. He harr sik all vörher överlegt, dat he war anners maken wull, wenn se em hier nich mehr bruken kunnen. He woll in Bremen Stadtmuskant weern.
Up'n Weg na Bremen köm he kört vör Middag bi't Slot in Etelsen an. Hier kannst di verpusten, dach he un legg sik unnern Stratenboom neben dat Tor. Doch wat wör dat, da leeg jo een Hund innen Graben un japp na Luft.
"Wat liggst du hier rüm und snuffst as een, de just vörn Düvel weglopen is"? "Och" sä de Hund, "ik bünn nu nich mehr de Jüngst, up de Jagd kann ik nich mehr mitholen, de Rövers hefft keen Bammel mehr vör mi. As mien Herr mi nich füdder dörfodern un mi dotslaan wull, bin ik türmt".
So maken se sik up'n Weg na Baan to. As se bi'n Böger Barg vörbi keem, seet dor een Katt an'n Weg un möök een Gesicht as dree Daag Regenweer. "Wat is di denn övern Weg loopen"? fröög de Hund. "Ik möch mal seen, wat du vör'n Gesicht möögs, wee se di versupen wüllt, alleen wiedat du old bist un keen Muus mehr fangen kannst" jammer de Katt. "Nu sitt ik hier un weet nich wat weern schall".
"Wi beiden gaht na Bremen to un weert Stadtmuskanten" seggen Esel un Hund to lieker Tiet. "Ji köönt Musik maken, avers ik nich", meen de Katt. "Wi möt dat ok noch eerstmal lehren", bell de Hund. "Gau, kumm mit us". "Ji hefft recht" miaute de Katt un gung mit jem över de Landstraaten in't Öllager rin. Se löpen füdder langs de Isenbahn na Bremen to.
As se in Uesen den Weg in't Scheefmoor queren wullen, just bi dat damalige Hartsteenwark, seet dor doch up'n Tuun een olen Hahn un schree sik de Seel ut'n Liev. "Hefft se di wat andaan"? frög de Esel. "Gistern harr mien Buursfro Waschdag; un ik heff good Weer ankünd't. Avers dat hett den heelen Dag regend un de Wäsch drögt nich. Doröver köm de Fro so in Brass, dat se droht hett, mi
den Hals umtodreihn".
"Bist du mall un lässt di den Hals umdreihn, hau beter mit us af na Bremen un weer Stadtmuskant", meen de Esel. De Hahn leet sik breet slaan un so güngen alle Veer füdder up Achim to.
Im zweiten Teil: Röwers in Schützenhoff.
De Bremer Stadtmuskanten in Achm, just so as Oma us dat vertellt hett (2) / Von Klaus Bischoff ut'n Heimatvereen
As se dör den Achimer Börgerpark güngen, füng den Hund an to jaulen: "Ik bün mö un kann nich mehr loopen". "Hest recht" sä de Katt, "lat us hier man övernachten". "Inverstahn" kreih de Hahn un de Esel nickkoppt dorto. Se söchen sik een grooden Boom. De Hahn krööp in de Spitz.
Ehr dat he inslapen dä, keek he sik noch eenmal um. "Dor achter lücht een Licht", kreih he von baben daal. "Wo'n Licht brennt wahnt ok Minschen". "Un wo Minschen sünd, gifft wat to eten" meen de Hund. Also möken se sik up'n Weg in de Gegend, wo dat Licht weern.
As see ut'n Wald kömen, just an de Stee, wo hüdigendaags de Schützenhoff steiht, kunnen se de Werser in't Moondlicht blinken sehn un de Karken, un vör de Karken brenn dat Licht. As de Veer bi dat Fachwarkhuus anlangt weern, meen de Katt: "Lat us man utspeoneeren keen in dat Huus
wahnt". "Hest recht" sä de Esel. "Ik kiek mal dör't Finster". "Wat sühst du"? "Ik see een grooden Disch, up den to Eten un to Drinken steiht. Avers de Lüüd de dor an den Disch sitt, de gefallt mi nich. Dat sünd am enne Rövers".
"Lat us raatslagen, wo wi dat anfangen kunnen, de Sladoot ut't Huus to jagen" kreih de Hahn. "Ik heff'n Vörslag" knurr de Hund. "Wi möt us gröter maken as wi sünd". "Wi woll du dat anstelln", fröög de Esel,
"Ganz eenfach, du stellt diene Hufe up dat Finsterbrett, ik spring up dien Puckel, de Katt up mienen, und de Hahn flüggt up de Katt rup. Un wenn wi in Posischon sünd, fangt wi an to kreihen, miauen, bellen, un de Esel bölkt Iaa".
As se de Tierpyramide upboot harren, fungen se up een Teken an, "Musik" to maken. De Rövers schöten in'n Klump. Se dachen, dor kööm en Spijöök rin. Dat dur Sekunne, dor wör'n de Rövers rut ut dat Huus un af inne Masch.
De Stadtmuskanten sett sik nu an den Disch und füngen an to spachteln un to drinken. As se dör weern, maken se dat Licht ut un sochen sik een Platz to'n slapen.
Middernach körnen de Rövers trücht ut de Masch. As se sehn, dat in't Huus keen Licht brenn, sä de Baas von de Rövers: "Ik glöv, dat Gespinst is afhaut. Een von us mut nakieken". As de Röver,
de se utkeeken harren, in't Huus köm, wör allens still. He güng an't Füür un wull sien Latüchten ansteken.
He seh de gleinigen Ogen von de Katt un meen, dat wör'n Stück Gloot. He nehm sien Kienholt um Licht to maken un steek de Katt in't Oge. För so'n Spaaß wör de nich uplegt, se sprung up un
kleih em in't Gesicht. De Röver verschreck sik un flücht na de Döör to.
Hier leeg avers de Hund. As de Röver an em vörbilopen woll, beet he em in't Been. De Röver stolper rut just up den Mesthupen to. Hier nusch em de Esel een mit sien Achterpootsch. Un dat slimmste is woll dat Kreihn von den Hahn wesen, de rööp von baben daal: "Kikireki, reckt mi de Keerl ok mal röber"! He stolper de Treppen hoch un meen, de Hex wör achter em ran. As den annern Rövers hörn, dat ehr Kumpan um Help reep, fluchen se den Weg hoch na'n Bahnhoff to.
De Rövers troen sik nich mehr in't Huus rin. De Stadtmuskanten föhlen sik avers so woll, dat se beslöten, nich mehr na Bremen to föhrn, sonnern in Achim to blieven.
Hexentrepp und Hollenstraat hefft ok mi de Rövers to don
Von Klaus Bischoff
Vör den Esel is dor een Ant to sehn. Dat de Esel fehlt, hett siene Bewandnis.
De Esel hett den Röverschatz in een Brunnen versteken. Keen weet in welken Soot. Un wieldat de Achimer dortomaals ok just as hüüt keen Geld in de Gemeindekass harrn, wöörn se so vergnatzt
över den Esel, dat se em nich up dat Denkmaal mit rupbrocht heft.
Avers se hefft den Weg, över den de Röver ut dat Hamelmannsch Huus flücht is, "Hexentrepp" un den Weg, up den de annern utneiht sünd, "Hollenstraße" nennt. Hollenstraat, wiel de Rövers up ehr Flucht ropen hefft: "Dat is de Höll, dat is de Höll, de Düvel is achter us ran". Un wenn ji mien Meen weten wüllt: De Schatz stickt in den Brunnen bi't Amtsgericht, ji weet jo, den Hungerbrunnen.
Sü, so hett Oma us dat Märken verteIlt, wenn dat in Winter so gräsig Weer wör un wi nich na buten to'n speelen kunnen.
Wenn düsse Geschicht up platt jo högt, künnt ji ja bi'n Lesewettbewerb in Platt mitmaken. Am Enn könt ji ja düsse Geschicht vörlesen.
